Gdy pada słowo „etiuda” często myślimy o utworze trudnym, który ma głównie cel dydaktyczny. Etiudy charakterystyczne wymykają się tej definicji, bowiem wyzwania techniczne, jakie stawiają, starałam się zrównoważyć walorami artystycznymi: melodyjnością, urozmaiconą fakturą, bogatą rytmiką i harmonią. Utwory są stylistycznie zróżnicowane, każdy w sposób czytelny odwołuje się do znanych i lubianych form muzyki klasycznej lub popularnej (ballada, kołysanka, tańce latynoamerykańskie, irlandzki folk, ragtime i in.).
  
Etiudy w drugim zbiorze pomagają rozwinąć technikę lewej ręki w zakresie: gry legato (Etiuda country), pochodów interwałowych i gamowych (Etiuda – Tango nuevo, Etiuda bluesowa), zmian pozycji, gry w wysokich pozycjach i barré (np. Etiuda sycylijska); zaś w przypadku prawej doskonalić technikę arpeggio (m.in.: Etiuda – Walc, Etiuda deszczowa, Etiuda refleksyjna) i tremolo (Etiuda koncertowa). Brzmienie utworów wzbogacają stosowane licznie flażolety, pizzicato, tamburo, glissando oraz inne efekty gitarowe.