Gdy pada słowo „etiuda” często myślimy o utworze trudnym, który ma głównie cel dydaktyczny. Etiudy charakterystyczne wymykają się tej definicji, bowiem wyzwania techniczne, jakie stawiają, starałam się zrównoważyć walorami artystycznymi: melodyjnością, urozmaiconą fakturą, bogatą rytmiką i harmonią. Utwory są stylistycznie zróżnicowane, każdy w sposób czytelny odwołuje się do znanych i lubianych form muzyki klasycznej lub popularnej (ballada, kołysanka, tańce latynoamerykańskie, irlandzki folk, ragtime i in.).
  
Etiudy w pierwszym zbiorze pomagają rozwinąć technikę lewej ręki w zakresie: gry legato (Etiuda irlandzka), pochodów interwałowych (Etiuda na ludową nutę, Etiuda – Ragtime, Etiuda – Ballada, Etiuda „Tanguero”), przebiegów gamowych (Etiuda – Humoreska, Etiuda gamowa), barré (Etiuda – Impresja), gry w wysokich pozycjach (Etiuda dla marzycieli), niezależności palców (Etiuda – Milonga, Etiuda C-dur); zaś w przypadku prawej zapoznać się z rozmaitymi schematami palcowania (np. uderzenie równoczesne, arpeggio w różnych konfiguracjach: Etiuda kurpiowska, Etiuda minimalistyczna).